Kolorowanki: W głowie się nie mieści „W głowie się nie mieści” to fascynujący film animowany, wyprodukowany przez Pixar Animation Studios, który daje dzieciom wgląd w to, jak działają ich emocje. Jeśli Twoje dzieci są fanami tego filmu, z pewnością pokochają naszą kolekcję darmowych kolorowanek do druku PDF z tym tematem. 1. Je więcej lub mniej, nie odczuwa przyjemności podczas jedzenia, "podkręca" smak potraw. Nie chce podejmować jakiegokolwiek wysiłku, "bo i tak mu to nie wyjdzie", więc nie warto się starać. Nie czerpie przyjemności z tego, co do tej pory lubiło; częściej odczuwa nudę, niechęć do podejmowania różnych aktywności. W głowie się nie mieści- moje emocje Koło fortuny. autor: Monikapsycholog. Zerówka Klasa 1 Klasa 2 Klasa 3 Klasa 4 Klasa 5 Klasa 6 Klasa 7. COŚ NA PEWNO Film „W głowie się nie mieści”. Animowana historia dla widzów w każdym wieku o tym, jakie role pełnią dane emocje, za co odpowiadają i o czym nas informują. To doskonały film familijny. 2. Książka Marty Król-Fijewskiej „Stanowczo, łagodnie, bez lęku”. Krótki i praktyczny przewodnik o tym, jak współpracować ze swoimi Swiatgwiazd.pl > Newsy > W głowie się nie mieści, co pojawiło się na grobie Patryka Peretti. Ten wymowny symbol budzi skrajne emocje Ten wymowny symbol budzi skrajne emocje Weronika Chmielewska 12.08.2023 11:04 Czuje się zagubiona i próbuje oswoić się z nową sytuacją. Postępowaniem dorastającej dziewczynki kierują emocje. Radość robi wszystko, by utrzymać pozytywny nastrój. Strach, Gniew, Odraza i Smutek starają się jej pomóc, każdy na swój sposób, ale osiągają przeciwny efekt, budząc wątpliwości, lęki, bunt i frustrację. Animacja w bardzo czytelny sposób obrazuje uczucia które “zamieszkują” w głowie, ich bogactwo, wzajemną dynamikę i relacje. Ważna jest każda emocja, nawet jeżeli jej odczuwanie wydaje się być trudne, przykre, a czasami wręcz niepożądane. Na przykładzie zmiany jaka zaistniała w życiu 11 letniej Riley dowiadujemy się, jak Życiu dziecka przewodzą emocje: Radość ( Amy Poehler) , Złość (Lewis Black), Wstręt (Mindy Kaling) i Smutek (Phyllis Smith). Każda z emocji ma inną propozycję na to, jak dziewczynka powinna zachowywać się i radzić sobie w nowym środowisku. Choć Radość próbuje dominować, dochodzi do rozmaitych konfliktów. Diane Lane i Kyle tubylam oo, przereklamowany to słowo idealnie opisuje "W głowie się nie mieści" i "Krainę Lodu". ale to pewne że W głowie się nie mieści dostanie Oscara. ja już przestaje się nastawiać pozytywnie na tak bardzo wychwalane filmy, bo później okazuje się że to zupełnie nic specjalnego. Pewnie gdyby nie film „W głowie się nie mieści” nie zastanawiałabym się nad tym dziś. Twórcy filmu w mistrzowski sposób wykorzystują metaforę. Genialnie pobudzają nasze emocje i to bez tak popularnych motywów dobra i zła czy zakończenia filmu „marzenia się spełniają”. Główną bohaterkę Riley poznajemy, gdy wraz z YVtEmb. Radość, Smutek, Gniew, Odraza i Strach - to oni odpowiadają za nasze stany emocjonalne i samopoczucie. Żadne z nich nie może działać w pojedynkę. Każdy jest potrzebny, ale dopiero wspólnymi siłami są w stanie zadbać o to, abyśmy byli bezpieczni. W najnowszym filmie Pete'a Doctera, odpowiedzialnego także m. in za "Odlot" czy "Potwory i spółka" przekona się o tym główna bohaterka, Riley, dorastająca dziewczynka, którą obserwujemy od dnia narodzin. Riley mieszka wraz z dwójką kochających ją rodziców w Minnesocie. Ma przyjaciółkę, a także swój ulubiony sport, hokej, któremu oddaje się w wolnych chwilach, grając w drużynie. Pewnego dnia rodzina Riley przeprowadza się do San Francisco, gdzie wszystko jest inne niż dotychczas. Dom wcale nie wygląda, tak jak dziewczynka sobie wyobrażała, jest tu cieplej niż w jej dotychczasowym rodzinnym mieście, a pizza - o zgrozo! - podawana jest z brokułem. Przeprowadzka będzie początkiem przemian zachodzących w Riley. Ta nie będzie mogła sobie poradzić ze zmianą otoczenia i stanie się zupełnie nie do poznania. Wpływ na to będą miały oczywiście warunki zewnętrzne i zachowania innych ludzi, ale tak naprawdę cała odpowiedzialność za to jak Riley się czuje, jakie ma nastawienie do życia, jest po stronie pięciu emocji, które siedzą jej w głowie. To Radość, Smutek, Gniew, Strach i Odraza muszą odpowiednio szybko reagować na to, co dzieje się wokół i sprawnie zarządzać całą konsoletą przycisków, by Riley miała się dobrze. Niestety w Centrum Dowodzenia, które mieści się w głowie dziewczynki, dojdzie do całkowitej katastrofy. Smutek nie będzie stosowała się do poleceń Radości, która dowodzi całym zespołem, a to odbije się na kontaktach Riley z rodzicami, jej decyzjach i samopoczuciu. Na wskutek różnych wydarzeń Radość zostanie odcięta od możliwości sterowania reakcjami dziewczynki. Również Smutek nie będzie miała dostępu do Centrum Dowodzenia, a tym samym Riley nie będzie mogła dać upustu swojemu żalowi. Na posterunku zostaną Gniew, Strach i Odraza. Fundamenty życia Riley, jej wspomnienia i wszystko to, co składało się na jej wyjątkowość, będą zagrożone."W głowie się nie mieści" to niezwykła przygoda przez umysł dorastającej dziewczynki, a tym samym ciekawa lekcja o emocjach i o tym, co i jak na nas wpływa. Film Doctera jest szalenie zabawny, zwłaszcza, kiedy dowiadujemy co siedzi w głowie nie tylko Riley, a jej rodziców i innych osób czy zwierząt. Jest także wzruszający. I mądry. Jego największą zaletą, jak zresztą w przypadku innych filmów Pixara, jest fakt, że spodoba się zarówno dorosłym jak i dzieciom. A wiem, co mówię, bo w kinie towarzyszyła mi m. in. siedmiolatka, która była zachwycona niniejszą historią, a także inne dzieci, które z przejęciem wpatrywały się w ekran. I ja dałam się ponieść przygodzie, która wydarzyła się w umyśle dziewczynki, pomiędzy jej wspomnieniami, rzeczami zapomnianymi, emocjami, wyspami wyobraźni i różnymi miejscami, jakie ponoć mamy w głowie. W "W głowie się nie mieści" urzeka pomysłem na to, jak przedstawić mózg dorastającej dziewczynki, jak w ogóle zobrazować, podzielić to, co dzieje się w naszym wnętrzu. Dodatkowym atutem jest to, że śledzimy tak naprawdę dwie historie, tą która dzieje się pomiędzy ludźmi i tą, która jaka toczy się w umyśle film Pixar już dziś staje do walki w konkursie o najlepszą animację tego roku. Przed nami jeszcze parę gorących tytułów, ale jestem pewna, że "W głowie się nie mieści" będzie w pierwszej trójce. Kategorie: emocje Emocje towarzyszą nam nieustannie. Mają różne odcienie, różną intensywność. Wiele osób, z którymi rozmawiam na pytanie „Co czujesz?” odpowiada „dobrze” lub „źle”. Warto rozwijać w sobie umiejętność rozpoznawania i nazywania emocji. Im lepiej rozumiemy procesy emocjonalne, tym lepiej rozumiemy zarówno siebie jak i innych ludzi – trenerów, zawodników, rodziców, dzieci. Emocje pełnią funkcję adaptacyjną. Informują nas o tym jakie znaczenie ma sytuacja, w jakiej się znajdujemy. Pozwalają się zmotywować, uniknąć niebezpieczeństwa, zakochać się… Paul Ekman, w wyniku swoich badań opracował listę 6 emocji podstawowych: strach, złość, smutek, radość, wstręt i zaskoczenie. Emocje te oraz ich ekspresja okazały się uniwersalne dla ludzi z różnych kultur oraz szerokości geograficznych. Z kolei mieszanka tych emocji tworzy emocje złożone, które nie są już tak uniwersalne i ponadkulturowe. W filmie „W głowie się nie mieści” („Inside Out”), stworzonym przez studio Pixar z pomocą Paula Ekmana, w obrazowy, metaforyczny i sympatyczny sposób pokazane są zarówno emocje jak i inne procesy psychiczne. Warto! Nieczęsto zdarzają się bajki tak rozwijające i tak edukacyjne. Świetnie pokazane emocje podstawowe, emocje „zarządzające” nami (u każdego może być inna), jakie znaczenie ma w naszym życiu smutek i że choć mniej przyjemny niż radość, to równie istotny. Oprócz emocji można zobaczyć (oczywiście w sposób uproszczony i metaforyczny) czym jest pamięć długotrwała i podświadomość, jak działa zapominanie, rozwój osobowości i fazy tego rozwoju, jakie znaczenie mają wspomnienia i jaki wpływ na nie mają emocje. Serdecznie polecam! Żródło obrazka: Reżyser filmu W głowie się nie mieści – Pete Docter zaprosił do współpracy nad swoją najnowszą animacją autora teorii emocji i ich ekspresji ruchowo-mimicznej, psychologa z University of California, Paula Ekmana. Według naukowca wszystkie emocje wykształciły się w procesie rozwoju ewolucyjnego, jako przystosowanie do warunków życia. Popychają nas w stronę adaptacyjnych zachowań. Emocje są podstawowym wyposażeniem człowieka, a bez ich udziału nie potrafilibyśmy funkcjonować. Są systemem szybkiego reagowania na specyficzne bodźce, który pomaga błyskawicznie ocenić rzeczywistość. Nie oznacza to jednak, że reakcje emocjonalne są w całości zdeterminowane przez ewolucję. Mechanizm oceny sytuacji jest specyficzny dla każdego człowieka i zależy od jego indywidualnego doświadczenia. Wzorce reagowania oparte są na wydarzeniach z przeszłości, często więc traktujemy sytuację teraźniejszą dokładnie tak, jak to, co miało kiedyś miejsce. Mamy do czynienia ze zjawiskiem bezwładności emocji, polegającym na tym, że nasze reakcje emocjonalne są zawsze adekwatne do sytuacji minionej, a nie do tej, która ma miejsce w danej chwili. Istnieje podnakulturowa uniwersalność wzorców ekspresji podstawowych emocji. Są one doświadczane i rozpoznawane przez wszystkich ludzi na świecie i nie zależą od czynników kulturowych, fenotypu, statusu i wieku człowieka. Opisywanych jest szereg doświadczeń nad badaniem uniwersalnych emocji. Pod koniec lat 60. Ekman oraz Walter Friesen przebadali plemię Fore zamieszkujące Papuę Nową Gwineę. Tubylcy nie mieli wcześniej styczności z cywilizacją Zachodu. Badacze pokazali członkom plemienia zdjęcia przedstawiające twarze Amerykanów, wyrażające sześć podstawowych emocji. Zadaniem badanych było ich nazwanie i opisanie. Następnie opowiedzieli sześć historii nacechowanych emocjonalnie. Każda z nich miała na celu wywołanie reakcji u tubylców. Zadaniem członków plemienia Fore było zademonstrowanie wyrazów twarzy, które odpowiadałyby emocjom zawartym w opowiedzianych historiach. Efekty tych badań zostały udokumentowane fotograficznie i na ich podstawie naukowcy przeprowadzili analogiczne badania na Amerykanach. Rezultaty owych badań potwierdziły słuszność tezy o ponadkulurowych sposobach wyrażania ekspresji. W innym eksperymencie porównywano sposoby mimicznego wyrażania emocji przez Japończyków i Amerykanów. Stwierdzono, że ekspresje pojawiające się na twarzach Japończyków w czasie oglądania filmów są podobne do ekspresji Amerykanów. Działo się tak tylko wtedy, gdy Japończycy nie oglądali filmu przy świadkach. Czynniki kulturowe powodowały, że wtedy, gdy byli obserwowani, podejmowali próby ukrycia odczuwanych emocji. O wrodzonym charakterze ludzkich ekspresji mimicznych świadczyły też obserwacje wyrazu twarzy osób niewidomych od urodzenia, które nie mogły przecież podejrzeć mimiki innych ludzi. Ron Mueck, „Mask”, 1997 Pięć z sześciu elementarnych emocji – Strach, Gniew, Smutek, Radość i Odraza to bohaterowie najnowszej produkcji filmowej dla dzieci i dorosłych – W głowie się nie mieści. Zamieszkują w głowie jedenastoletniej Riley, kształtując jej dojrzewającą osobowość. Dorastanie bywa trudne, również u głównej bohaterki filmu. Mieszkańcy jej głowy tworzą mieszankę wybuchową, ale każdy z nich ma swoją misję do spełnienia i pełni ważną funkcję. Kiedy Riley wraz z rodzicami opuszcza rodzinne strony i przenosi się do San Francisco, usiłuje dostosować się do nowej sytuacji. Jak każdym z nas, bohaterką kierują emocje. Sympatyczna Radość robi wszystko, by utrzymać pozytywną atmosferę. Dziewczynce nie jest łatwo odnaleźć się w nowym otoczeniu. Smutek reprezentuje apatyczna, bladoniebieska okularnica. To smutek daje znak, że czegoś w życiu może brakować i należy docenić to, co nadal posiadamy. Czasem skłania do walki, o to co stracone, bo uświadamiamy sobie wartość utraconej rzeczy. Odrazę charakteryzuje w filmie zielony odcień skóry i punkowa fryzura bohaterki. Jej rola jest równie ważna. Odraza ostrzega przed tym, co jest, być może, trujące i szkodliwe. Coś jest toksyczne i należy to odrzucić dla własnego bezpieczeństwa. Wychudzony Strach przywodzi na myśl zestresowanego pracownika korporacji, ale to on pełni rolę prywatnego ochroniarza naszej bohaterki. Strach daje znak, żeby mieć się na baczności. Wysyła ostrzeżenie przed nadciągającym niebezpieczeństwem, mobilizując do działania. Gniew, który wygląda jak przemalowany na czerwono SpongeBob Kanciastoporty, swoim zachowaniem daje do zrozumienia, że została naruszona jedna z zasad lub granic. Powodem może być ktoś z zewnątrz, ale rownież przyczyna może być wewnętrzna. To gniew często popycha do działania na rzecz tego, co uważamy za słuszne. Podstawowym źródłem humoru w filmie jest zestawienie tego, co się dzieje w głowie głównej bohaterki za sprawą szalonych ludzików, z reakcjami otoczenia dziewczynki. Zabawne sytuacje mają zabarwienie psychologiczne, pokazując mechanizmy ludzkiej psychiki. W głowie się nie mieści doskonale łączy inteligentny humor, dynamiczną akcję i walory edukacyjne. Po pokazie w Cannes zachwyceni dziennikarze zgotowali animacji owacje na stojąco. Filmowi towarzyszy akcja promująca, nie tylko produkcję Pixara, ale i zawarte w niej, pouczające treści. W księgarni natknęłam się na całą masę książeczek (grafika, która jest atrakcyjna w filmie, niespecjalnie podoba mi się w wersji drukowanej) poświęconych głównym bohaterom. Niewątpliwie cieszy fakt, że rośnie świadomość znaczenia emocji, nie tylko tych dobrych. Emocje to ogólny bałagan niesprecyzowanych uczuć (Thomas Stearns Eliot). Inteligencja emocjonalna to umiejętność rozpoznawania i nazywania uczuć. To znalezienie sposobu radzenia sobie z tym bałaganem. opracowanie tekstu, grafika: Anka Łoza-Dzidowska źródło: Wikipedia, Filmweb, Pinterest